Ο μύθος του “Πολέμου κατά των ναρκωτικών” και 7 επιχειρήματα υπέρ της νομιμοποίησής τους

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφερθώ στο πρόβλημα των ναρκωτικών με λεπτομέρειες. Κάθε χρόνο χιλιάδες συνάνθρωποί μας πεθαίνουν από αυτά και ταυτοχρόνως χιλιάδες άλλοι εθίζονται σε έναν αέναο κύκλο.

Εδώ και πολλά χρόνια τα ναρκωτικά είναι παράνομα για χρήση, εμπόριο, καλλιέργεια αλλά και πολλές άλλες χρήσεις όπως ρουχισμό (ρούχα φτιαγμένα από κάνναβη). Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε πάντα. Όταν πρωτογνώρισαν οι δυτικοί λαοί τη κοκαϊνη για παράδειγμα, την χρησιμοποιούσαν ελεύθερα και χωρίς νομικά ή ηθικά κολλήματα. Το ίδιο συνέβη με όλες τις ουσίες που σήμερα αποκαλούμε ναρκωτικά.

Οι νόμοι που έκαναν τα ναρκωτικά παράνομα ήρθαν αργότερα και για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως οι νόμοι αυτοί δεν είχαν πάντα το κοινό καλό σαν στόχο. Πολλές φορές ήταν προϊόν πιέσεων και μύθων γύρω από τα ναρκωτικά.

Έτσι λοιπόν τα ναρκωτικά (εκτός του τσιγάρου και του αλκοόλ τα οποία σκοτώνουν περισσότερους από όλα τα παράνομα ναρκωτικά μαζί) είναι πλέον παράνομα.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε αν η ποινικοποίησή τους έχει αποτέλεσμα και αν οι στόχοι επιτυγχάνονται. Διότι κάθε νόμος έχει ένα στόχο και όταν ο στόχος του νόμου δεν επιτυγχάνεται τότε ή πρέπει να αλλάξει ο νόμος, ή να καταργηθεί εντελώς.

Στην περίπτωση των ναρκωτικών τί έχει συμβεί; Νομίζω πως όλοι έχουμε μια αρκετά καλή ιδέα.

Οι νόμοι είναι αναποτελεσματικοί. Η πώληση και χρήση ναρκωτικών δεν έχουν μειωθεί. Το μόνο που έχει μειωθεί είναι ο διαθέσιμος χώρος στις φυλακές που γεμίζουν από βαποράκια και χρήστες που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και συνεπώς τα άτομα που είναι πιο εύκολο να συλλάβεις.

Εν τω μεταξύ είναι προφανές πως, όσο τα ναρκωτικά φέρνουν τρελό χρήμα, τόσο θα υπάρχει κόσμος που θα είναι διατεθειμένος να ρισκάρει για να τα πουλήσει. Στην Ελλάδα μονίμως φοβόμαστε το βαποράκι έξω από το σχολείο, αλλά δεν σκεφτόμαστε πως ένα βαποράκι που έχει λίγο μυαλό, ποτέ δεν θα στήσει “μαγαζί” έξω από ένα σχολείο. Θα βρει τα παιδιά εκεί που δεν είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι.

Στην ετήσια έκθεση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά (ΕΚΤΕΠΝ) για το 2011 την οποία θα βρείτε εδώ, τα νούμερα είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Αυτό όμως που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την έκθεση είναι η πρώτη παράγραφος της εισαγωγής στην οποία ανφέρεται:
“Η Ετήσια Έκθεση του ΕΚΤΕΠΝ, η οποία εκδίδεται το 2011 και αφορά την κατάσταση του 2010, δεν μπορεί παρά να απεικονίσει την οικονομική κρίση, τις περικοπές, τη χρηματοδότηση, την ανασφάλεια φορέων και εργαζομένων, καθώς και τους μακροπρόθεσμους κινδύνους που ελλοχεύουν για τις υπηρεσίες φροντίδας των χρηστών.”
Η έκθεση γράφτηκε το ’11 για το ’10 και σίγουρα ο συντάκτης δεν ήξερε τί θα γίνει το ’12 ή το ’15. Δυστυχώς καταλαβαίνουμε πως οι υπηρεσίες που έχει δημιουργήσει το κράτος για να χειριστούν το θέμα των ναρκωτικών παραπαίουν και πως να μην συμβαίνει αυτό όταν ολόκληρη η Ελληνική οικονομία βρίσκεται στα όρια της διάλυσης.

Σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε το μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, όχι μόνο των ναρκομανών αλλά και των ανθρώπων που αυτά “αγγίζουν” όπως οι οικογένειες των θυμάτων.

Όταν λοιπόν δίνονται τόσα χρήματα θα περίμενες να υπάρχουν και κάποια αποτελέσματα. Ποιά είναι αυτά;

Στο γράφημα αυτό βλέπουμε μια αύξηση στη χρήση διαχρονικά στα παιδιά μέχρι 15 ετών. Τα νούμερα δεν είναι θετικά. Η προσπάθειες πάταξης της χρήσης δείχνουν να μην είναι αποτελεσματικές.

Ενώ έχουμε νομιμοποιήσει ναρκωτικά όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο που σκοτώνουν περισσότερους ανθρώπους το χρόνο παγκοσμίως από ότι όλα τα άλλα ναρκωτικά μαζί, επιμένουμε να κυνηγάμε την ηρωίνη και τα υπόλοιπα σαν το διάολο. Παράλληλα όμως, τα χρήματα που ρίχνουμε στον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” είναι απίστευτα λιγότερα από αυτά που διαθέτει το καρτέλ για να τα προωθήσει.

Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως τα χρήματα που ξοδεύει ο έμπορος ναρκωτικών για να νικήσει την αστυνομία, τα έχει πάρει από τους χρήστες στις χώρες όπου πουλάει. Με άλλα λόγια, εμείς χρηματοδοτούμε τη μηχανή που καταστρέφει τη δική μας κοινωνία.

Παράλληλα το κράτος αδυνατεί να βρει καινούργιους τρόπους διαχείρισης της κατάστασης και κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Αν δείτε το παρακάτω βίντεο θα καταλάβετε πως τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και σε άλλες χώρες.

Αλλά υπάρχει ελπίδα! Όπου έχουν αποποινικοποιηθεί τα ναρκωτικά τα αποτελέσματα είναι θετικά!

Ταυτοχρόνως, όπως φαίνεται και στο παρακάτω γράφημα, η άποψη του κόσμου για τη μαριχουάνα έχει αρχίζει να αλλάζει.

Ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πως ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών δεν έχει νόημα. Ακόμα και αν το δούμε από την ανθρώπινη πλευρά, η ελευθερία να αποφασίζουμε εμείς για εμάς και όχι μια κυβέρνηση, είναι σημαντική.

Ο ρόλος της αστυνομίας είναι να μας προστατεύει από εγκληματίες και όχι από τον εαυτό μας. Η χρήση ναρκωτικών είναι ένα έγκλημα κατά του εαυτού μας και η αστυνομία δεν μπορεί να μας προστατέψει.

Ακόμα και ο ΟΗΕ παίρνει θέση σε αυτό το θέμα και ετοιμάζει πρόταση για παγκόσμια αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, όλων των ναρκωτικών.

Με τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών θα:

1. μειώσουμε την εγκληματικότητα που προκαλείται από τις υπερβολικά υψηλές τιμές τους
2. ελευθερώσουμε ένα μεγάλο μέρος της αστυνομικής δύναμης ώστε να ασχοληθεί με κάτι πιο παραγωγικό, όπως τη σύλληψη επικίνδυνων εγκληματιών, φονιάδων, ληστών, βιαστών
3. εξαλείψουμε σταδιακά το στίγμα και τη περιθωριοποίηση των ναρκομανών
4. ελέγξουμε τα ναρκωτικά όπως κάνουμε το αλκοόλ και τα τσιγάρα που επίσης είναι ναρκωτικά και σκοτώνουν πολλούς περισσότερους
5. αποσυμφορήσουμε τις φυλακές από άτομα που δεν είχαν ποτέ θέση εκεί μέσα.
6. μειωθεί η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, από τα τελωνεία και τα λιμάνια, μέχρι την αστυνομία και τα δικαστήρια.
7. ελέγχουμε τη ποιότητα των ναρκωτικών ώστε να μην έχουμε θανάτους από νοθευμένα ναρκωτικά.

Το πρόβλημα με τα ναρκωτικά δεν λύνεται με την απαγόρευση, αλλά με τη παιδεία. Εκεί πρέπει να πέσει το βάρος μας και τα χρήματα και όχι στον εξοπλισμό της αστυνομίας. Αν τόσα εκατομμύρια που πέφτουν στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών τα ρίξουμε στη παιδεία και την ενημέρωση η διαφορά θα είναι τεράστια.

Θα λύσουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών με τη νομιμοποίηση; Όχι. Όπως δεν λύθηκε το πρόβλημα του αλκοολισμού με την ποτοαπαγόρευση. Αλλά θα μπορούμε να το διαχειριστούμε όπως κάνουμε το τσιγάρο και το αλκοόλ.

Υπάρχει ελπίδα να σταματήσει ο παραλογισμός.

Greek Skeptic