Πως το HAARP απέκτησε τη φήμη του

Σε αυτό το άρθρο της σειράς για το HAARP θα δούμε πως το συγκεκριμένο επιστημονικό εργαστήριο έχει γίνει επίκεντρο μύθων και συνωμοσιολογίας και που βασίζονται αυτές οι υποθέσεις.

Πριν ακόμα ξεκινήσει η κατασκευή του HAARP άρχισαν να χτίζονται μύθοι για την χρήση του και το λόγο κατασκευής του. Σίγουρα σε αυτό συμβάλει η σχετικά δύσκολη και υψηλού επιπέδου επιστήμη για την οποία προοριζόταν. Το πρώτο πλήγμα ήρθε από τον ίδιο τον Τεντ Στήβενς (βλ. Η προέλευση του HAARP) που σε μία συνέντευξη τύπου το 1990 δήλωσε χαρακτηριστικά ότι με το HAARP θα μπορέσουμε να φέρουμε το βόρειο Σέλας στη γή για να χρησιμοποιηθεί σαν λύση στο παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα. Η συγκεκριμένη δήλωση ήταν αφορμή ωστε να γίνει ο περίγελος των φυσικών.

Ο Νικ Μπέγκιτς, γιος ενός άλλου βουλευτή της Αλάσκα, ξεκίνησε τις ιστορίες που θέλουν το HAARP να είναι ένα όπλο άμυνας απέναντι σε πυραυλικές επιθέσεις, ιστορίες που βασίζονταν στις πατέντες του Δρ. Μπέρναρντ Ιστλουντ. Ο Ιστλουντ ήταν ένας σύμβουλος της εταιρίας APTI (η οποία απορροφήθηκε από την BAE Systems το 2003), μέλος της κοινοπραξίας που είχε αναλάβει την κατασκευή του HAARP. Εκείνη την εποχή λοιπόν καταχώρισε μία πατέντα στην Αμερική σύμφωνα με την οποία ισχυριζόταν πως ένα σύστημα σαν το HAARP θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αμυντική ασπίδα στους σοβιετικούς πυραύλους.

Συγκεκριμένα, η πατέντα περιλαμβάνει τη χρήση φυσικού αερίου (το οποίο υπάρχει σε αφθονία στην Αλάσκα) για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τη δημιουργία ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που θα διεγείρει ένα μικρό τμήμα της ιονόσφαιρας έως περίπου 2 ηλεκτρονιοβόλτ, μετατοπίζοντας τη προς τα πάνω κατά μήκος των γραμμών του γεωμαγνητικού πεδίου. Οι συνωμοσιολόγοι, για άλλη μια φορά, αγνοώντας εντελώς το γεγονός ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην ιονόσφαιρα, το ερμηνεύουν ως ένα σύστημα ελέγχου του καιρού ή συστήματος παραγωγής σεισμών. Αυτές οι αναγωγές δεν έχουν οποιαδήποτε εύλογη επιστημονική βάση.

Όχι αυτό το φαινόμενο δεν είναι αποτέλεσμα Χααρπίσματος. Ονομάζεται νεφική οπή (Fallstreak Cloud) και εξηγείται πλήρως η ύπαρξή του. Αντίθετα δεν μπορεί να εξηγηθεί πως ηλεκτρομαγνητικά κύματα οποιασδήποτε συχνότητας θα μπορούσαν να έχουν τέτοια επίδραση σε σύννεφα.

Επίσης η πατέντα δεν αναφέρει το HAARP, και κανένα από τα σχέδια της δε μοιάζουν με το HAARP. Για αναλογία η συστοιχία κεραιών του HAARP εκτείνεται περίπου 300 μέτρα σε κάθε πλευρά. Μια συσκευή όπως αυτή που φαντάστηκε ο Δρ Ιστλουντ θα ήταν 22 χιλιόμετρα σε κάθε πλευρά, με ένα εκατομμύριο στοιχεία, σε αντίθεση με το HAARP που έχει μόνο 180. Επιπλέον, ο Δρ Ιστλουντ εγκατέλειψε την APTI για να ιδρύσει τη δική του εταιρεία, πριν την έναρξη του προγράμματος HAARP, και δεν έλαβε ποτέ τελικά μέρος στο πρόγραμμα.

Αυτό λοιπόν είναι το μεγαλύτερο σφάλμα των συνωμοσιολόγων. Η άγνοιά τους για τη δομή της γήινης ατμόσφαιρας και των φυσικών χαρακτηριστικών κάθε στρώματος καθώς και της διάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων τους οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα για τις δυνατότητες του HAARP. Πολύ χαρακτηριστικά θα πάρουμε τα λόγια του Tesla των οποίο και εκθειάζουν και συσχετίζουν οι συνωμοσιολόγοι συχνά με το HAARP ο οποίος σε συνέντευξή του μιλάει για τις “ακτίνες του θανάτου”.

Θέλω να δηλώσω ρητά ότι αυτή η εφεύρεση μου δεν προβλέπει τη χρήση οποιωνδήποτε λεγόμενων «ακτίνων θανάτου.” Αυτές οι ακτίνες δεν είναι εφαρμόσιμες, επειδή δεν μπορούν να παραχθούν σε απαιτούμενες ποσότητες και μειώνονται ταχέως σε ένταση με την απόσταση. Όλη η ενέργεια της πόλης της Νέας Υόρκης (περίπου δύο εκατομμύρια ιπποδύναμη) να μετατρεπόταν σε ακτίνες και να εκτοξεύονταν σε απόσταση είκοσι μιλίων, δεν θα μπορούσε να σκοτώσει ούτε έναν άνθρωπο, επειδή, σύμφωνα με το γνωστό νόμο της φυσικής, θα διασκορπιζόταν σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι αναποτελεσματική.

(Κακή Επιστήμη)

Βιβλιογραφία

Eastlund, Bernard J. “Method and apparatus for altering a region in the earth’s atmosphere, ionosphere, and/or magnetosphere.” United States Patent Database.Patent US, 11 Aug. 1987. Web. 9 Jan. 2010. <http://patft.uspto.gov/netacgi/nph-Parser?Sect1=PTO1&Sect2=HITOFF&d=PALL&p=1&u=/netahtml/PTO/srchnum.htm&r=1&f=G&l=50&s1=4,686,605.PN.&OS=PN/4,686,605&RS=PN/4,686,605>

Inan, U. S., Bell, T. F. “Polar Aeronomoy and Radio Science (PARS) ULF/ELF/VLF Project.” Stanford University Star Laboratory. Star.Stanford, 1 Jul. 2001. Web. 9 Jan. 2010. <http://www-star.stanford.edu/~vlf/pars/pars.htm>

Ratcliffe, John Ashworth. An introduction to the ionosphere and magnetosphere.London: Cambridge University Press, 1972.

Ionospheric Modification Theory; G. Meltz and F. W. Perkins