Η χλωροφύλλη δεν μετατρέπεται σε αίμα και η έγχυσή της είναι δυνητικά επικίνδυνη

Σύμφωνα με ανάρτηση που γνώρισε μεγάλη αναπαραγωγή στο ελληνικό διαδίκτυο, η έγχυση χλωροφύλλης οδηγεί στην μετατροπή της σε αίμα και στην θεραπεία όλων των ασθενειών. Ο ισχυρισμός όμως είναι λανθασμένος και δυνητικά επικίνδυνος.

Μέχρι τη στιγμή σύνταξης του άρθρου, η επίμαχη ανάρτηση έχει συγκεντρώσει παραπάνω από 500 κοινοποιήσεις, και έχει ως εξής:

Αίμα και Χλωροφύλλη

Μάλλον δεν θα έχετε διερωτηθεί ποτέ τι σχέση μπορεί να έχει η Χλωροφύλλη με την Αιμοσφαιρίνη, και γιατί άραγε να διερωτηθείτε ? Η χλωροφύλλη είναι στα φυτά και η αιμοσφαιρίνη στα ζώα και τους ανθρώπους, έτσι δεν είναι ?

Όταν λοιπόν έχετε αναιμία πάτε στον γιατρό σας και σας δίνει σίδηρο. Το παίρνετε λοιπόν και έχετε προβλήματα δυσκοιλιότητας και μεγάλο εκνευρισμό. Όσο και να το παλεύετε λύση δεν υπάρχει γιατί ο οργανισμός απορροφά απειροελάχιστο σίδηρο γιατί ο οργανισμός δεν δουλεύει έτσι. Έτσι όταν κανείς πάρει Μαγγάνιο πρόσθετο διατροφής (δεν είναι φάρμακο και δεν υπάρχουν κλινικές παρενέργειες ούτε υπερδοσολογία), τότε ο αιματοκρίτης αυξάνει φυσικά χωρίς καμία παρενέργεια! Πως συμβαίνει αυτό; Ο οργανισμός μας κάνει ψυχρές πυρηνικές μεταστοιχειώσεις στην θερμοκρασία του σώματος. Κλασσικό παράδειγμα η μετατροπή του πυριτίου σε ασβέστιο για όποιους καταλαβαίνουν από το τοίχωμα του στομαχιού με τον τρόπο που ανέφερα.

Και τώρα μάθετε το εξής, ότι.. η χλωροφύλλη και η αιμοσφαιρίνη είναι πανομοιότυπες οργανικές ενώσεις και διαφέρουν Μόνο σε Ένα Άτομο στο κέντρο τους, η χλωροφύλλη έχει ένα άτομο Μαγνησίου, ακριβώς στο κέντρο της, και η αιμοσφαιρίνη ένα άτομο σιδήρου ακριβώς στο κέντρο της.

Ερχόμαστε στο εύλογο ερώτημα στο αν η χλωροφύλλη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ του αίματος (ακούω ήδη τα ουρλιαχτά των γιατρών και όσων έχουν συμφέρον στα Χρήματα του Αίματος) .

Φυσικά και γίνεται, σκεφτείτε το πρακτικά μηδενικό κόστος της και την απίστευτη ευκολία στα νοσοκομεία, τους πολέμους κλπ κλπ. Ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός φυσικά το ξέρει αλλά τα Blood Money έχουν τεράστια ισχύ και έλεγχο.

Η χλωροφύλλη δεν περνά στον ασθενή καμία αρρώστια λόγω των φυσικών αντισηπτικών ιδιοτήτων της.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι η υγρή χλωροφύλλη όταν μεταγγιστεί στον άνθρωπο γίνεται αμέσως αίμα, και φυσικά χαθήκανε στην μαύρη τρύπα του διαδικτύου. Ταυτόχρονα εξαφανίζονται αμέσως όσες αρρώστιες έχει ο ασθενής.

Όμως τα συμφέροντα είναι τερατώδη, και έτσι δεν θα επιτραπούν ποτέ οι μεταγγίσεις με χλωροφύλλη.

Και μην ξεχνάτε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός είναι αλκαλικός από τον σχεδιασμό του και όξινος από την λειτουργία του. Φυσικά αυτό γίνεται, δηλαδή καταλήγει όξινος, όταν καταναλώνει κρέατα και γαλακτοκομικά!

Σχόλια μόνο από όσους τυχόν γνωρίζουν το θέμα των ψυχρών πυρηνικών μεταστοιχειώσεων σε ζωντανούς οργανισμούς (ανθρώπους και ζώα φυσικά).

από παλιό μου άρθρο στην ηρωική miastala com
@Ίων Μάγγος

Η παραπάνω ανάρτηση έχει αναπαραχθεί αυτούσια ή εντός ευρύτερων άρθρων σε ιστοσελίδες όπως οι nikolaosanaximandros.gr, katohika.gr, lumi-news.gr, xromata.com, starvoice.wordpress.com.

Τι ισχύει

Εισαγωγή

Ο συντάκτης της ανάρτησης ονομάζεται Ίων Μάγγος και δηλώνει διαχειριστής στις ιστοσελίδες businesslife.gr, mwohellas.gr, terrapapers.com και orgonodrome.gr.

Η ανάρτηση είχε δημοσιευτεί αρχικά στο miastala.com, ιστοσελίδα που καταργήθηκε στα τέλη του 2012, και συνέχισε ως το προαναφερόμενο terrapapers.com. Η νέα ιστοσελίδα έχει συνεχίσει να αναπαράγει παρόμοιες προτροπές κατανάλωσης χλωροφύλλης, υποστηρίζοντας ότι αυτή θεραπεύει μέχρι και τον καρκίνο.

Είναι σκόπιμο να σημειωθεί ότι οι προαναφερόμενες ιστοσελίδες παρουσιάζουν εκτενές ψευδοεπιστημονικό ιστορικό, με πιο ενδεικτική την προώθηση διαψευσμένων θεωριών περί ενεργειακής ιατρικής και οργονιτών.

Ταυτίζεται το αίμα με την χλωροφύλλη;

Ο ισχυρισμός από τον οποίο αφορμάται η επίμαχη δημοσίευση, έχει ως εξής:

Η χλωροφύλλη και η αιμοσφαιρίνη είναι πανομοιότυπες οργανικές ενώσεις και διαφέρουν Μόνο σε Ένα Άτομο στο κέντρο τους, η χλωροφύλλη έχει ένα άτομο Μαγνησίου, ακριβώς στο κέντρο της, και η αιμοσφαιρίνη ένα άτομο σιδήρου ακριβώς στο κέντρο της.

Καταρχάς, χρειάζεται να διευκρινιστεί ότι υπάρχουν αρκετοί τύποι χλωροφύλλης, με ελαφρώς διαφορετική σύσταση, αλλά στο παρόν πλαίσιο εξέτασης θα θεωρήσουμε ότι γίνεται λόγος για τον πρώτο και πιο συνηθισμένο τύπο στα φυτά.

Έπειτα γίνεται λόγος για την αιμοσφαιρίνη, η οποία μεταφέρει το οξυγόνο του αίματος. Συνολικά, η πρωτεΐνη αυτή είναι πολύ πιο σύνθετη από την χλωροφύλλη και δεν μπορεί να γίνει καμιά άμεση χημική σύγκριση των δύο.

Μια σύγκριση έχει νόημα μόνο βάσει των μορίων αίμης, 4 εκ των οποίων βρίσκονται στην αιμοσφαιρίνη, αποτελώντας ένα πολύ μικρό μέρος της συνολικής πρωτεΐνης. Παρά το μικρό μέγεθος της αίμης, αυτή παρουσιάζει το πιο διακριτικό χρώμα στην πρωτεΐνη και, σε επίπεδο μακροσκοπικής παρατήρησης, προκαλεί την κόκκινη εμφάνιση του αίματος. Στην ανάλυση που ακολουθεί, και πάλι θα θεωρήσουμε ότι γίνεται λόγος για τον πιο συνηθισμένο τύπο αίμης, τον δεύτερο.

Ακόμη και αν περιορίσουμε τον ισχυρισμό στο ότι η χλωροφύλλη και η αίμη είναι πρακτικά το ίδιο μόριο με μόνη διαφορά ότι το ένα περιέχει σίδηρο και το άλλο μαγνήσιο, αυτός παραμένει πλήρως εσφαλμένος.

Συγκρίνοντας τους χημικούς τύπους των δύο μορίων (αίμη: C₃₄H₃₂O₄N₄Fe και χλωροφύλλη: C₅₅H₇₂MgN₄O₅), γίνεται άμεσα σαφές ότι αυτά περιέχουν διαφορετικό αριθμό ατόμων ενώ εξετάζοντας τη δομή τους διαπιστώνουμε πως, παρότι μοιράζονται ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά, παρουσιάζουν και σημαντικές διαφοροποιήσεις.

Το πιο παρόμοιο σημείο που παρουσιάζουν τα δύο μόρια εντοπίζεται στον πορφυρινικό τους δακτύλιο, δηλαδή το κυκλικό κομμάτι γύρω από τα μπλε άτομα στο παραπάνω σχήμα (άζωτο). Αυτό το κομμάτι στην αίμη βοηθάει στη συγκράτηση ενός ατόμου σιδήρου, το οποίο με τη σειρά του μεταφέρει οξυγόνο στους ιστούς του εκάστοτε οργανισμού.

Στη περίπτωση των φυτών, ο πορφυρινικός δακτύλιος συγκρατεί ένα άτομο μαγνησίου και ο ρόλος του αφορά τη δέσμευση ηλιακής ενέργειας ώστε να μπορέσει να λάβει χώρα η φωτοσύνθεση. Εκτός από την διαφορά των δύο δακτυλίων στο κεντρικό άτομο, αυτοί διαφοροποιούνται και στον αριθμό των υδρογόνων με τα οποία συνδέονται και, γι’ αυτό, ο δακτύλιος της χλωροφύλλης ανήκει στην δική του χημική υποκατηγορία.

Η πιο χαρακτηριστική διαφορά, που βλέπουμε στη δομή των δύο μορίων, αφορά την ουρά υδρογόνου και άνθρακα της χλωροφύλλης (φυτόλη), η οποία υποστηρίζει σημαντικές λειτουργίες στον κύκλο ζωής των φυτών. Δεν παρατηρείται κανένα ανάλογο της στην αίμη.

Χρειάζεται να σημειωθεί ότι ακόμη και μικρές διαφορές στη σύσταση διαφορετικών ατόμων, μπορούν να οδηγήσουν σε τελείως διαφορετικές ιδιότητες σε μακροσκοπικό επίπεδο. Για παράδειγμα, προσθέτοντας ένα μόριο οξυγόνου στο απαραίτητο για όλες τις γνωστές μορφές ζωής νερό (H₂O), παράγεται υπεροξείδιο του υδρογόνου (H₂O₂) το οποίο μπορεί να αποβεί θανατηφόρο ακόμη και σε μικρές ποσότητες κατάποσης.

Τελικά, όπως θα δούμε και παρακάτω, ενώ τα δυο μόρια έχουν κάποια κοινά δομικά στοιχεία και κάποιες παρόμοιες βιοχημικές λειτουργίες, ένα μόριο χλωροφύλλης είναι αδύνατον να μετατραπεί σε μόριο αίμης στον ανθρώπινο οργανισμό.

Επίσης, όπως προαναφέραμε, η σύγκριση στο επίπεδο ολόκληρης της αιμοσφαιρίνης είναι ακόμη πιο ασύμβατη, ενώ οι αιμοσφαιρίνες περιλαμβάνονται στα ακόμη πιο σύνθετα ερυθρά αιμοσφαίρια, τα οποία αποτελούν λιγότερο από το μισό αίμα του μέσου ατόμου.

Στο σύνολο του, το ανθρώπινο αίμα αποτελεί ένα εξαιρετικά ποικιλόμορφο μείγμα διακριτών συστατικών, τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στην λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Τα τελευταία χρόνια, τεχνολογικές καινοτομίες έχουν διευρύνει αλματωδώς την καταγραφή των συστατικών αυτών. Ενώ μέχρι προσφάτως αναγνωρίζονταν περί τα 1000 τέτοια συστατικά, πλέον ο αριθμός ανέρχεται σε πάνω από 37 χιλιάδες. Τίποτα αντίστοιχο δεν ισχύει για την χλωροφύλλη, που αποτελεί μία και μόνη χημική ένωση.

«Χάθηκαν» σχετικές μελέτες;

Το επίμαχο δημοσίευμα ισχυρίζεται ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν ξεχασμένες ή λογοκριμένες μελέτες που υποστηρίζουν τη μετατροπή χλωροφύλλης σε αίμα:

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι η υγρή χλωροφύλλη όταν μεταγγιστεί στον άνθρωπο γίνεται αμέσως αίμα, και φυσικά χαθήκανε στην μαύρη τρύπα του διαδικτύου.

Στην πραγματικότητα, η υπόθεση ότι η χλωροφύλλη μπορούσε να συμβάλει στην παραγωγή αιμοσφαιρίνης είχε τεθεί και μελετηθεί κατά τη δεκαετία του 1930. Δεν επρόκειτο για «μυστικό», καθώς στην υπόθεση είχε αναφερθεί και το διακεκριμένο επιστημονικό περιοδικό JAMA το 1936, σε σχετικό του άρθρο σχολιασμού. Τότε, οι διαθέσιμες μελέτες σε ζώα και ανθρώπους είχαν αποδώσει τόσο αρνητικά όσο και θετικά ευρήματα, και υπήρχε αβεβαιότητα για το κατά πόσο το φαινόμενο ήταν πραγματικό ή οφειλόταν σε ατελείς μελέτες.

Οι τότε βιοχημικές γνώσεις της παραγωγής χλωροφύλλης και αιμοσφαιρινής ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες και, όταν αυτές αποσαφηνίστηκαν τις επόμενες δεκαετίες, η επιστημονική κοινότητα αναγνώρισε ότι η φυσική μετατροπή της χλωροφύλλης σε αίμη, ήταν αδύνατη. Με απλά λόγια, ο ανθρώπινος οργανισμός δε διαθέτει τα απαραίτητα ένζυμα για τη μετατροπή.

Είναι θεραπευτική η από του στόματος κατανάλωση χλωροφύλλης;

Τα τελευταία χρόνια, τα συμπληρώματα διατροφής ή υγρά με χλωροφύλλη έχουν γνωρίσει σημαντική απήχηση ανάμεσα στους οπαδούς εναλλακτικών ιατρικών πρακτικών. Ωστόσο, τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα αφορούν προκλινικές ή χαμηλής ποιότητας κλινικές μελέτες, και δεν έχουν εδραιώσει την αποτελεσματικότητα των σκευασμάτων για καμιά πάθηση. [πηγή 1][πηγή 2][πηγή 3][πηγή 4][πηγή 5][πηγή 6]

Ο μόνος απτός συσχετισμός κατανάλωσης χλωροφύλλης με θετικά αποτελέσματα στην υγεία, αφορά γενικά την κατανάλωση φυτικών προϊόντων. Ωστόσο, τα φυτά περιλαμβάνουν αναρίθμητα ακόμη συστατικά και η καθιερωμένη θέση στην επιστημονική κοινότητα είναι ότι αυτά βοηθούν συνολικά στην υγεία, γι’ αυτό και συστήνεται η κατανάλωση ποικίλων φυτών. Παρομοίως, και οι ανασκοπήσεις σε επίπεδο μοριακής βιολογίας έχουν εντοπίσει σειρά διαφορετικών μηχανισμών, μέσω των οποίων η ποικιλία των φυτικών συστατικών υποστηρίζει την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Στις παραπάνω ανασκοπήσεις, δεν γίνεται καμιά αναφορά στην χλωροφύλλη, καταδεικνύοντας τον αβέβαιο ή και επουσιώδη ρόλο της στη συνολική ανθρώπινη υγεία.

Χρειάζεται να σημειωθεί ότι, ενώ η ελεγχόμενη κατανάλωση χλωροφύλλης γενικά δεν είναι επικίνδυνη, τα ίδια τα συμπληρώματα διατροφής δεν πιστοποιούνται από αρμόδιους θεσμούς υγείας ως φαρμακευτικά προϊόντα και δεν περνούν αντίστοιχους ελέγχους ποιότητας, όπως έχουμε ξαναγράψει. Μάλιστα, πολλές φορές τέτοια προϊόντα φέρουν μη δηλωμένα συστατικά ή ακόμη και φαρμακευτικές ουσίες, τα οποία μπορεί να αποβούν επικίνδυνα με ανύποπτη και μη ελεγχόμενη κατανάλωση.

Χρειάζεται επίσης να σημειωθεί ότι τα στοιχεία ασφαλείας για την κατανάλωση χλωροφύλλης σε ευάλωτες ομάδες είναι πολύ περιορισμένα, και ειδικοί συστήνουν προσοχή προς τους διαβητικούς, καθώς και ασθενείς με καρδιαγγειακό ιστορικό, γαστρεντερικά προβλήματα, ή χρήση ανοσοκατασταλτικών. Ιδιαίτερη επιφύλαξη συστήνεται ως προς τις έγκυες γυναίκες, καθώς δεν έχουν διεξαχθεί οι απαραίτητες μελέτες ασφαλείας, οι οποίες συνήθως προαπαιτούνται πριν την χορήγηση νέων αγωγών.

Τι ισχύει για την ενδοφλέβια χορήγηση χλωροφύλλης;

Τα επιστημονικά δεδομένα είναι ακόμη πιο περιορισμένα για την ενδοφλέβια χορήγηση χλωροφύλλης. Έχει δημοσιευτεί μόνο μία σχετική κλινική μελέτη, που έλαβε χώρα το 1979 σε ασθενείς παγκρεατίτιδας. Ενώ η μελέτη αυτή έκανε λόγο για πιθανή θετική επίδραση στην πάθηση των ασθενών, διέθετε σχετικά λίγους συμμετέχοντες και δεν παρουσίαζε ομάδα ελέγχου, ώστε να επιβεβαιώσει ότι η πρακτική όντως οδήγησε σε καλύτερα αποτελέσματα από το αναμενόμενο.

Περισσότερες μελέτες ενδοφλέβιας χορήγησης έχουν υπάρξει για διάφορα παράγωγα της χλωροφύλλης, τα οποία κατασκευάζονται μερικώς ή πλήρως εργαστηριακά. Αυτή η προτίμηση οφείλεται στο γεγονός ότι η ανεπεξέργαστη χλωροφύλλη δεν διαλύεται κατάλληλα στο νερό ή σε οργανικούς διαλύτες, και η δομή της μεταβάλλεται κατά την είσοδό της στα ανθρώπινα κύτταρα, καθιστώντας σχετικές φαρμακευτικές εφαρμογές της αναποτελεσματικές. Χαρακτηριστικός παράγοντας αποτροπής διάλυσης της ανεπεξέργαστης χλωροφύλλης είναι η ουρά φυτόλης στην χημική δομή της, που προαναφέραμε.

Η πιο υποσχόμενη εφαρμογή ενδοφλέβιας χορήγησης παραγώγων χλωροφύλλης, αφορά τη φωτοδυναμική θεραπεία ορισμένων μορφών καρκίνου. Πρόκειται για ελεγχόμενη χορήγηση ειδικού φωτός σε καρκινικά κύτταρα στα οποία έχουν εισχωρήσει τα παράγωγα, ώστε τα κύτταρα αυτά να καταστραφούν. Τα πρώτα τέτοια σκευάσματα έχουν εγκριθεί στις ΕΕ, Ιαπωνία και Ρωσία, αλλά για χρήση μόνο από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, καθώς η απρόσεκτη ενεργοποίηση των παραγώγων σε υγιείς ιστούς, μπορεί να προκαλέσει επιπλέον ζημιά στον ασθενή. Όπως εξηγήσαμε και παραπάνω πάντως, η χορήγηση κοινής χλωροφύλλης δεν μπορεί να έχει τα ίδια αποτελέσματα.

Το επίμαχο δημοσίευμα έπειτα ισχυρίζεται ότι «η χλωροφύλλη δεν περνά στον ασθενή καμία αρρώστια λόγω των φυσικών αντισηπτικών ιδιοτήτων της». Ενώ οι ολιγάριθμες διαθέσιμες σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι η χλωροφύλλη μπορεί να παρουσιάσει κάποιες τέτοιες ιδιότητες υπό συγκεκριμένες συνθήκες, η αποτελεσματικότητά τους μεταβάλλεται ανάλογα με τη μέθοδο εξαγωγής της, το μέγεθος συγκέντρωσής της και τον τύπο μικροβίου. Συνολικά, μια πρόσφατη ανασκόπηση σε δεκάδες φυτικά συστατικά με αντιμικροβιακές ιδιότητες, δεν ανέφερε καν την χλωροφύλλη, καταδεικνύοντας τον πρακτικά αβέβαιο ρόλο της και σε αυτό το πλαίσιο.

Ενώ η χλωροφύλλη καθαυτή δεν περιλαμβάνει παθογόνους μικροοργανισμούς, τα φυτά από τα οποία αυτή μπορεί να εξαχθεί, είναι πιθανό να φέρουν τέτοια μικρόβια εσωτερικά ή στην επιφάνειά τους. Μια σχετική ανασκόπηση, έδειξε ότι τα τελευταία χρόνια, έχει τεκμηριωθεί ότι τα φυτικά παθογόνα προκαλούν λοιμώξεις πιο συχνά απ’ όσο προηγουμένως θεωρούνταν. Στην καθημερινότητα, βασικό προστατευτικό παράγοντα από την κατάποση μολυσμένων φυτών αποτελεί το ιδιαίτερα όξινο περιβάλλον του στομαχιού, ωστόσο, αυτή η άμυνα παρακάμπτεται όταν τα παθογόνα εισαχθούν απευθείας στο αίμα.

Έτσι, μια ακόμη ανασκόπηση βιβλιογραφίας βρήκε ότι περίπου 5 στους 1000 ασθενείς που δέχτηκαν ενδοφλέβιο καθετήρα για χορήγηση κάποιας αγωγής, ανέπτυξαν και κάποια λοίμωξη σχετική με την διαδικασία. Χαρακτηριστικά είναι δύο παραδείγματα βακτηριακών εξάρσεων που αναφέρθηκαν λόγω μόλυνσης ενδοφλέβιων αγωγών, από εκτεθειμένο τοπικό νοσοκομειακό εξοπλισμό. Τέτοιες παρατηρήσεις έχουν προκύψει σε ιατρικά περιβάλλοντα όπου εξειδικευμένοι επαγγελματίες συνήθως λαμβάνουν όλες τις βασικές προφυλάξεις αποτροπής λοιμώξεων, και ο κίνδυνος αναμένεται πολύ υψηλότερος σε μη ιατρικά περιβάλλοντα, στα οποία θα λάμβανε χώρα μια μη πιστοποιημένη έγχυση χλωροφύλλης.

Υπάρχει σειρά ακόμη επιπλοκών που μπορούν να προκληθούν από την ενδοφλέβια χορήγηση αγωγών, όπως η φλεβίτιδα, η υπερφόρτωση υγρών και η εξαγγείωση, τουλάχιστον μία εκ των οποίων τείνει να εμφανίζεται ανά μερικούς ασθενείς. Σε περίπτωση σοβαρού λάθους, τέτοιες επιπλοκές μπορεί να φτάσουν μέχρι και την πρόκληση καρδιακού επεισοδίου λόγω εισόδου αέρα στο αίμα (εμβολή). Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι μόνο πολύ πιο απτοί όταν η επέμβαση λαμβάνει χώρα από ανειδίκευτο προσωπικό, αλλά είναι και πολύ πιθανότερο να ακολουθήσει ακατάλληλη διαχείρισή τους. Γι’ αυτούς και άλλους λόγους, τα τελευταία χρόνια, πολλοί ειδικοί έχουν προειδοποιήσει κατά της παρεμφερούς μη πιστοποιημένης έγχυσης βιταμινών. [πηγή 1][πηγή 2][πηγή 3][πηγή 4][πηγή 5][πηγή 6]

Περισσότεροι ψευδοεπιστημονικοί ισχυρισμοί

Το επίμαχο δημοσίευμα ισχυρίζεται και τα εξής αναφορικά με την αναιμία:

Όταν λοιπόν έχετε αναιμία πάτε στον γιατρό σας και σας δίνει σίδηρο. Το παίρνετε λοιπόν και έχετε προβλήματα δυσκοιλιότητας και μεγάλο εκνευρισμό. Όσο και να το παλεύετε λύση δεν υπάρχει γιατί ο οργανισμός απορροφά απειροελάχιστο σίδηρο γιατί ο οργανισμός δεν δουλεύει έτσι. Έτσι όταν κανείς πάρει Μαγγάνιο πρόσθετο διατροφής (δεν είναι φάρμακο και δεν υπάρχουν κλινικές παρενέργειες ούτε υπερδοσολογία), τότε ο αιματοκρίτης αυξάνει φυσικά χωρίς καμία παρενέργεια!

Η αναιμία είναι ένα σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας, που πλήττει αρκετά συχνά τα παιδιά και τις νέες γυναίκες. Στην οξεία της φάση, η αναιμία προκαλεί δυσκολία αναπνοής, σύγχυση, τάσεις ή και εμφάνιση λιποθυμίας. Ενώ υπάρχουν πολλές διαφορετικές αιτίες πρόκλησής της, η βασική της αιτία σε όλες τις ηπείρους, που αφορά περίπου τα μισά περιστατικά της, είναι η ανεπαρκής κατανάλωση σιδήρου (σιδηροπενική αναιμία).

Σε αυτήν την υποπερίπτωση αναιμίας, η καθιερωμένη πρακτική αντιμετώπισης είναι η τακτική χρήση συμπληρωμάτων διατροφής σιδήρου, τα οποία γενικώς είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά αλλά παρουσιάζουν κάποιες ακίνδυνες αλλά συχνές παρενέργειες, όπως γαστρεντερικές ενοχλήσεις. Τα τελευταία χρόνια έχουν συσσωρευτεί επιστημονικά δεδομένα που υποστηρίζουν ότι και η μη καθημερινή χρήση τέτοιων συμπληρωμάτων παρουσιάζει παρόμοια οφέλη με λιγότερες παρενέργειες. Μια πρόσφατη ανασκόπηση βρήκε ότι η χρήση συμπληρωμάτων σιδήρου 1-3 φορές την εβδομάδα μείωσε την εμφάνιση γενικής αναιμίας κατά 45% και σιδηροπενικής αναιμίας κατά 93%.

Το επίμαχο δημοσίευμα αφενός μεν αρνείται τα παραπάνω επιστημονικά δεδομένα και, έπειτα, ισχυρίζεται ότι η πραγματική λύση απέναντι στην αναιμία αφορά την χορήγηση μαγγανίου, η οποία υποτίθεται ότι δεν παρουσιάζει καμιά παρενέργεια. Στην πραγματικότητα, η πιο ενδελεχής σχετική ανασκόπηση βιβλιογραφίας έφτασε στο αντίθετο συμπέρασμα:

Συμπερασματικά, τα συνολικά πειραματικά και κλινικά δεδομένα, υποδεικνύουν μια πιθανή συσχέτιση μεταξύ του μεταβολισμού του μαγγανίου (Mn) και του σιδήρου (Fe) στον ανθρώπινο οργανισμό. Ιδιαίτερη προσοχή σε αυτή την αλληλεπίδραση θα πρέπει να δοθεί στην περίπτωση ανεπάρκειας σιδήρου. Ειδικότερα, η υπερβολική πρόσληψη μαγγανίου σε κατάσταση έλλειψης σιδήρου, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε επιδείνωση της ανεπάρκειας σιδήρου, αλλά και σε ενίσχυση της τοξικότητας του μαγγανίου.

Ενώ το μαγγάνιο είναι απαραίτητο για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού σε ελάχιστες ποσότητες, γίνεται τοξικό σε μεγάλες συγκεντρώσεις όπως και πολλά άλλα διατροφικά συστατικά. Η εν λόγω πάθηση ονομάζεται μαγγανισμός και μπορεί να οδηγήσει σε ποικίλα ψυχιατρικά και κινητικά προβλήματα, με χαρακτηριστική την εμφάνιση τρέμουλου αντίστοιχου με τη νόσο του Πάρκινσον. Αρμόδιος θεσμός των ΗΠΑ επιβεβαιώνει τα παραπάνω και αναφέρει επίσης ότι η έλλειψη μαγγανίου είναι πολύ σπάνια, συνεπώς δεν συστήνεται η χορήγηση συμπληρωμάτων διατροφής. Ενώ η πρόκληση μαγγανισμού μόνο μέσω σχετικών συμπληρωμάτων διατροφής είναι πολύ δύσκολη, ο θεσμός σημειώνει επίσης την αυξημένη ευπάθεια των ατόμων με έλλειψη σιδήρου.

Χρειάζεται να αναφερθεί ότι το δημοσίευμα είναι πιθανό να συγχέει το μαγνήσιο, που περιέχεται και στην χλωροφύλλη, με το μαγγάνιο, ενώ είναι τελείως διαφορετικά στοιχεία. Και ως προς το μαγνήσιο πάντως, οι παρατηρήσεις είναι παρόμοιες. Η ανεπάρκειά του είναι ασυνήθιστη σε άτομα με υγιή λειτουργία νεφρών, δεν υποστηρίζεται καμιά συνδρομή του στην αντιμετώπιση της έλλειψης σιδήρου, και η υπερβολική κατανάλωσή του συνοδεύεται από διάρροια και ναυτία.

Για να υπερασπιστεί τους ισχυρισμούς του, το δημοσίευμα επικαλείται το εξής υποτιθέμενο φαινόμενο:

Πως συμβαίνει αυτό; Ο οργανισμός μας κάνει ψυχρές πυρηνικές μεταστοιχειώσεις στην θερμοκρασία του σώματος. Κλασσικό παράδειγμα η μετατροπή του πυριτίου σε ασβέστιο για όποιους καταλαβαίνουν από το τοίχωμα του στομαχιού με τον τρόπο που ανέφερα.

Στην πραγματικότητα, οι πυρηνικές μεταστοιχειώσεις μπορούν να λάβουν χώρα μόνο σε ραδιενεργά υλικά, επιταχυντές σωματιδίων και πυρηνικούς αντιδραστήρες. Οι βιολογικοί οργανισμοί δεν διαθέτουν τους απαραίτητους μηχανισμούς ώστε να προσεγγίσουν ούτε στο ελάχιστο τις απαραίτητες ταχύτητες, θερμοκρασίες και πιέσεις αυτών των αντιδράσεων, συνεπώς ο ισχυρισμός είναι στοιχειωδώς εσφαλμένος. Η εν λόγω υπόθεση είχε τεθεί από τον ερευνητή Corentin Louis Kervran κατά τον 20ο αιώνα αλλά δεν δέχτηκε καμιά αναγνώριση στην επιστημονική κοινότητα.

Ένας τελευταίος ισχυρισμός του δημοσιεύματος αφορά την αλκαλική δίαιτα:

Και μην ξεχνάτε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός είναι αλκαλικός από τον σχεδιασμό του και όξινος από την λειτουργία του. Φυσικά αυτό γίνεται, δηλαδή καταλήγει όξινος, όταν καταναλώνει κρέατα και γαλακτοκομικά!

Τέτοιες πεποιθήσεις παρουσιάζουν ευρεία απήχηση σε κύκλους εναλλακτικής ιατρικής αλλά βασίζονται σε διαστρέβλωση των επιστημονικών δεδομένων.

Βασική αρχή της αλκαλικής δίαιτας είναι πως η διατροφή μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την οξύτητα του σώματος (pH) και τα αλκαλικά τρόφιμα πρέπει να προτιμούνται καθώς αποτρέπουν την εκτεταμένη οξύτητά του. Στην πραγματικότητα, ενώ η διατροφή μπορεί να επηρεάσει μερικώς την οξύτητα ορισμένων υγρών του σώματος, όπως τα ούρα, το αίμα και οι περισσότεροι ιστοί του σώματος δεν επηρεάζονται αλλά παραμένουν σε ένα πολύ μικρό εύρος pH, το οποίο είναι απαραίτητο για την επιβίωση του οργανισμού.

Ενώ η δίαιτα μπορεί να έχει κάποια συμπτωματικά οφέλη, καθώς αποτρέπει την κατανάλωση ορισμένων ανθυγιεινών τροφίμων (π.χ. επεξεργασμένου κρέατος), εξετάζει την διατροφική αξία του κάθε τροφίμου σε λανθασμένη βάση, και έτσι αποκλείει διάφορα τρόφιμα που στην πραγματικότητα είναι χρήσιμα για μια ισορροπημένη διατροφή, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ανεπάρκειες θρεπτικών συστατικών. [πηγή 1][πηγή 2][πηγή 3][πηγή 4]

Συμπέρασμα

Δεν ισχύει ότι η έγχυση χλωροφύλλης οδηγεί στην μετατροπή της σε αίμα και σε θεραπεία όλων των ασθενειών.

Καταρχάς, χημική σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο μεταξύ της χλωροφύλλης και της αίμης, που συνιστά ένα πολύ μικρό μέρος της αιμοσφαιρίνης, που περιλαμβάνεται στα πιο σύνθετα ερυθρά αιμοσφαίρια, που αντιστοιχούν σε λιγότερο από το μισό αίμα του μέσου ατόμου. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο ενώσεις παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές στον αριθμό των μορίων και τη δομή τους. Η εν λόγω υπόθεση μετατροπής είχε τεθεί κατά τη δεκαετία του 1930, αλλά οι τότε σχετικές βιοχημικές γνώσεις ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες, και όταν αυτές αποσαφηνίστηκαν τις επόμενες δεκαετίες, έγινε σαφές ότι η φυσική μετατροπή της χλωροφύλλης σε αίμη, ήταν αδύνατη.

Όσον αφορά τις θεραπευτικές ιδιότητες της χλωροφύλλης, τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα αφορούν προκλινικές ή χαμηλής ποιότητας κλινικές μελέτες, και δεν έχουν εδραιώσει την αποτελεσματικότητα των σχετικών σκευασμάτων για καμιά πάθηση. Η ενδοφλέβια χορήγηση χλωροφύλλης δεν είναι φαρμακευτικά χρήσιμη, καθώς αυτή δεν διαλύεται κατάλληλα λόγω της δομής της. Υπάρχουν κάποιες εφαρμογές για συγκεκριμένες παθήσεις με φαρμακευτικά παράγωγα της χλωροφύλλης, που παρασκευάζονται μερικώς ή πλήρως εργαστηριακά, αλλά απαιτούν εξειδικευμένο εξοπλισμό και προσωπικό.

Ενώ έχουν βρεθεί περιορισμένες αντιμικροβιακές ιδιότητες στη χλωροφύλλη, η χρησιμότητά τους είναι αβέβαιη σε πρακτικό επίπεδο. Η ενδοφλέβια έγχυσή της παρουσιάζει απτούς κινδύνους, καθώς τα φυτά μπορούν να φέρουν διάφορα παθογόνα, από τα οποία συνήθως προστατεύει η οξύτητα του στομάχου κατά την κατάποση φυτών. Ευρύτερα, οι εγχύσεις παρουσιάζουν αρκετά συχνά επιπλοκές, που, σε περίπτωση σχετικού λάθους, είναι δυνατόν να αποβούν επικίνδυνες μέχρι και για τη ζωή. Καθώς οι εγχύσεις χλωροφύλλης δεν είναι πιστοποιημένες και αναμενόμενα δεν θα επιβλέπονταν από ειδικευμένο προσωπικό, τέτοιοι κίνδυνοι γίνονται πολύ πιο απτοί και είναι και πολύ πιθανότερο να ακολουθήσει ακατάλληλη διαχείρισή τους.