Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα emedi.gr την οποία διαχειρίζεται και στην οποία αρθρογραφεί η ογκολόγος Σάββη Μάλλιου Κριαρά, οι νικητές του νόμπελ ιατρικής για το 2018 συμφωνούν με τα λεγόμενα της και τάσσονται κατά της χημειοθεραπείας για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Αυτός ο ισχυρισμός όπως και η θέση της εν λόγω “ιατρού” σχετικά με το θέμα δεν ευσταθούν.
Μπορείτε να βρείτε το σχετικό άρθρο από το emedi [εδώ].
Το άρθρο το οποίο δημοσίευσε η κυρία Κριαρά στην ιστοσελίδα της δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση απόκλιση από τη φυσιολογική ροή της ρητορικής της εναντίων της σύγχρονης Δυτικής ιατρικής και συγκεκριμένα του πως αυτή αντιμετωπίζει το ζήτημα του καρκίνου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το έναυσμα ήταν το Νόμπελ Ιατρικής του 2018 και συγκεκριμένα οι λήπτες του οι οποίοι έλαβαν το βραβείο για τη δουλειά τους στην ενεργοποίηση συγκεκριμένων αμυντικών μηχανισμών του οργανισμού μας για τη καταπολέμηση καρκινικών κυττάρων.
Σύμφωνα με το άρθρο της κυρίας Κριαρά:
Τα καρκινικά κύτταρα εξαφανίζονται από τον ίδιο τον οργανισμό
Οι δύο ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν την ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να επιτίθεται κατά των καρκινικών κυττάρων απελευθερώνοντας τα «φρένα» των ανοσοποιητικών κυττάρων.
Ο Άλισον μελέτησε το ρόλο μιας πρωτεΐνης που λειτουργεί ως «φρένο» στο ανοσοποιητικό σύστημα ανακαλύπτοντας όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν αν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος επιτεθούν στους καρκινικούς όγκους.
Σε μια παρόμοια ανακάλυψη προχώρησε και ο Χόνζο, με τις θεραπείες που βασίστηκαν στην έρευνά του, να έχουν αποδειχθεί άκρως αποτελεσματικές στον αγώνα κατά του καρκίνου.
Αρχικά ας δούμε τι ακριβώς περιλάμβανε η δουλειά των εν λόγω ερευνητών. Ο οργανισμός μας διαθέτει ένα εκτενές οπλοστάσιο κυττάρων και ουσιών οι οποίες εντοπίζουν, σημαδεύουν και εν τέλει καταστρέφουν κινδύνους για την υγεία μας. Αυτοί οι κίνδυνοι μπορεί να είναι εξωτερικοί, όπως για παράδειγμα ένας ιός ή ένα παθογόνο βακτήριο, ή κάποιο κύτταρο του οργανισμού μας το οποίο δυσλειτουργεί όπως συμβαίνει στη περίπτωση του καρκίνου. Μια μορφή κυττάρων τα οποία επιστρατεύονται από τον οργανισμό για να αντιμετωπίσουν πιθανούς κινδύνους είναι τα Τ-λεμφοκύτταρα και ανάλογα με τον τύπο του το εκάστοτε Τ-λεμφοκύτταρο μπορεί να επιτελέσει μια σειρά εργασιών, από ενεργοποίηση άλλων κυττάρων-εξολοθρευτών μέχρι άμεση επίθεση στον κίνδυνο-στόχο.
Τα Τ-λεμφοκύτταρα έχουν μια σειρά μορίων τα οποία ρυθμίζουν πως θα λειτουργήσουν, για μεγαλύτερη ευκολία μπορούμε να φανταστούμε το Τ-λεμφοκύτταρο σαν ένα smartphone και κάθε μόριο στην επιφάνεια του σαν ένα app που όταν το ανοίγει του επιτρέπει να επιτελεί διαφορετικές λειτουργίες. Δυο από αυτά τα μόρια λοιπόν είναι το “CTLA-4” και το “PD-1”. Τη λειτουργία αυτών των δυο μορίων στο πλαίσιο αντιμετώπισης του καρκίνου εξέτασαν και αξιοποίησαν οι Dr James Allison από το Πανεπιστήμιο του Τέξας και ο Dr Tasuku Honjo από το Πανεπιστήμιο του Κιότο, δουλειά για την οποία έλαβαν φέτος το βραβείο Νόμπελ στο τομέα Φυσιολογίας/Ιατρικής.
Πιο συγκεκριμένα η ομάδα του Dr Allison ανακάλυψε το 1996 ότι το CTLA-4 λειτουργεί σαν ένας διακόπτης στα Τ-Λεμφοκύτταρα αποτρέποντας τα να στείλουν σήμα βοήθειας για να μαζέψουν κύτταρα που θα αντιμετωπίσουν εισβολείς. Αυτό που έκανε λοιπόν αυτός και η ομάδα του ήταν να εισάγουν στον οργανισμό ποντικών ένα μόριο το οποίο μπλοκάρει το CTLA-4 απελευθερώνοντας ουσιαστικά τα Τ-Λεμφοκύτταρα για να “ζητήσουν βοήθεια” από άλλους αμυντικούς μηχανισμούς. [πηγή]
Μερικά χρόνια αργότερα η ομάδα του Dr Tasuku Honjo βρήκε το δεύτερο μόριο της επιφάνειας των Τ-Λεμφοκυττάρων. Το PD-1 το οποίο βρίσκεται πάνω στην επιφάνεια των Τ-Λεμφοκυττάρων, όταν έρχεται σε επαφή με ένα καρκινικό κύτταρο κολλάει πάνω σε ένα κομμάτι τους, συγκεκριμένα πάνω σε ένα μόριο που ονομάζεται “PD-L1”. Αν γίνει αυτή η αλληλεπίδραση το καρκινικό κύτταρο πλέον “κρύβεται” από το ανοσοποιητικό σύστημα. Επομένως με βάση αυτή την ανακάλυψη οι ερευνητικές προσπάθειες εστίασαν στο να αποτρέψουν αυτή την σύνδεση ώστε τα καρκινικά κύτταρα να γίνονται ορατά από τους αμυντικούς μας μηχανισμός έτσι ώστε να σταλούν εν τέλει τα κατάλληλα κύτταρα-εξολοθρευτές. [πηγή]
Αυτές οι ανακαλύψεις έθεσαν πρακτικά τα θεμέλια για την ανάπτυξη της ανοσοθεραπείας, δηλαδή το κλάδο που στοχεύει στην στοχευμένη χημική ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος ενός καρκινοπαθή ώστε να αντιμετωπίσει τα καρκινικά κύτταρα. Υπάρχουν πολλά φάρμακα τα οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φάση της κλινικής μελέτης, δηλαδή εξετάζεται η αποτελεσματικότητα τους σε ανθρώπους μέσα από αυστηρά πρωτόκολλα ώστε να εξακριβώσουμε κατά πόσο είναι αποτελεσματικά και εν τέλη να βγουν σε μαζική παραγωγή.
Μερικά χαρακτηριστικά είναι το “Ipilimumab” το οποίο μπλοκάρει το CTLA-4 κρατώντας τα Τ-Λεμφοκύτταρα ενεργά για να επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα, όπως και τα “Pembrolizumab” και “Nivolumab” τα οποία απαγορεύουν τη σύνδεση των μορίων PD-1 με τα PD-L1 κρατώντας τα καρκινικά κύτταρα ορατά στο ανοσοποιητικό μας σύστημα. [πηγή 1][πηγή 2][πηγή 3]
Υπάρχουν ορισμένες, μεμονωμένες περιπτώσεις στις οποίες η πειραματική χρήση αυτών των φαρμάκων είχε πολύ θετικά αποτελέσματα ωστόσο αυτές οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες και χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία για να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτές οι αγωγές είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές για το γενικό πληθυσμό. Ωστόσο οι κλινικές μελέτες και τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι τώρα δίνουν σίγουρα πάτημα για αισιοδοξία.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν μπορούμε να επιστρέψουμε στον αρχικό ισχυρισμό. Κανένας από τους δυο νομπελίστες δεν έχουν αναφέρει πουθενά ότι “οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοθεραπείες δεν είναι αποτελεσματικές στη θεραπεία του καρκίνου” ή ότι “ο καρκίνος θεραπεύεται μόνο αν ο ασθενής ενδυναμώσει το δικό του ανοσοποιητικό σύστημα με φυσικό τρόπο”. Αυτοί οι ισχυρισμοί μπορούν να βρεθούν μόνο στη σελίδα της κυρίας Κριαρά και αντίστοιχων σελίδων ψευδοεπιστημονικού περιεχομένου. Αντιθέτως ο Dr Allison σε μια συνέντευξη που έδωσε σχετικά με τη δουλειά που τον οδήγησε στο βραβείο Νόμπελ ανέφερε τα παρακάτω. [πηγή]
“Moving forward we’ll see some cancers that can be cured strictly by immunotherapy and others that will need a combination approach, matching an immune drug with a particular targeted chemotherapy or radiation therapy.”
“Προχωρώντας στο μέλλον θα δούμε ότι μερικές μορφές καρκίνου θα μπορούν να θεραπευτούν μέσω της ανοσοθεραπείας και άλλες μορφές θα χρειάζονται ένα συνδυασμό φαρμάκου ανοσοθεραπείας και κάποιας στοχευμένης μορφής χημειοθεραπείας ή ακτινοθεραπείας.”
Το άρθρο της κυρίας Κριαρά ωστόσο δε σταματάει εδώ:
Το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα έχει την ικανότητα να αποτρέπει τις εξωτερικές απειλές και η σύγχρονη ιατρική, δυστυχώς, είχε βρει άλλους τρόπους για να επιτίθεται σε αυτούς τους εισβολείς.
Όχι το ίδιο το σύστημα μας έχει δυνητικά την ικανότητα να αποτρέπει τις εξωτερικές απειλές. Τα καρκινικά κύτταρα έχουν τρόπους για να κρύβονται από τον οργανισμό και χρειάζεται εξωτερική επέμβαση με ιδιαίτερα ευαίσθητες και σύγχρονες μεθόδους για να δώσουμε στα κύτταρα του οργανισμού μας τη δυνατότητα να αντεπιτεθούν αποτελεσματικά.
Οι συμβατικές θεραπείες λοιπόν όπως η χημειοθεραπεία είναι το καλύτερο δυνατό εργαλείο που έχουμε διαθέσιμο αυτή τη στιγμή. Κανένας δεν έχει ισχυριστεί ότι είναι το τέλειο εργαλείο, προφανώς υπάρχει χώρος βελτίωσης κυρίως όσον αφορά τις ανεπιθύμητες ενέργειες ή και παρενέργειες από το φάρμακο. Ωστόσο η επίδραση εργαλείων όπως η χημειοθεραπεία, η ακτινοθεραπεία οι χειρουργικές επεμβάσεις και οι συνοδευόμενες αγωγές στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής και της ποιότητας ζωής των καρκινοπαθών είναι αδιαμφισβήτητη.
Κι όμως σύμφωνα με τη κυρία Κριαρά:
Οι συμβατικές θεραπείες, όπως, η ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία δεν έχουν καμία δράση στη θεραπεία του καρκίνου, γιατί προσβάλλουν τα καρκινικά κύτταρα και τα υγιή κύτταρα και τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι πιο επιλεκτική, αλλά δεν μπορεί πάντα να απαλλάξει τον ασθενή από όλα τα καρκινικά κύτταρα.
Και σε κάποιους καρκίνους, όπως εκείνους του αίματος, δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν χειρουργικές επεμβάσεις.
Αυτό το σημείο του άρθρου είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ανακριβές, γεγονός που δημιουργεί το εύλογο ερώτημα πως είναι δυνατόν μια ογκολόγος με διδακτορικό να μη γνωρίζει βασικά στοιχεία για την αποτελεσματικότητα πρακτικών που υπάγονται στο αντικείμενο σπουδών της.
Αρχικά πρέπει να διευκρινίσουμε ένα βασικό ζήτημα. Ο καρκίνος δεν είναι μια ασθένεια, είναι ένας όρος ομπρέλα που περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές μορφές ασθένειας καθεμία από τις οποίες έχει τα δικά της διαγνωστικά κριτήρια, τρόπο αντιμετώπισης, διαφορετική φαρμακευτική αγωγή και προσδόκιμο ζωής. Με βάση αυτό λοιπόν η χημειοθεραπεία δεν ενδείκνυνται για κάθε μορφή καρκίνου ενώ μπορεί ακόμα να ενδείκνυται για ένα συγκεκριμένο μόνο στάδιο μιας συγκεκριμένης μορφής καρκίνου. Επιπλέον υπάρχουν μορφές καρκίνου οι οποίες ανταποκρίνονται άριστα στη χημειοθεραπεία και άλλες οι οποίες ανταποκρίνονται ελάχιστα σε αυτή τη μορφή αγωγής. Ας δούμε λοιπόν τα στοιχεία για το προσδόκιμο ζωής της κατηγορίας καρκίνου που ανταποκρίνεται άριστα στη χημειοθεραπεία δηλαδή των καρκίνων του αίματος όπως η λευχαιμία.
Σύμφωνα με την αναφορά “Cancer Treatment & Survivorship Facts & Figures” την οποία εξέδωσε ο οργανισμός American Cancer Society το 2014, όλες οι βασικές μορφές καρκίνου του αίματος, στις οποίες χρησιμοποιείται κατά βάση χημειοθεραπεία, έχουν εμφανίσει δραματική αύξηση στο προσδόκιμο ζωής των ασθενών. [πηγή]
Μπορούμε επίσης να δούμε το θέμα μακροσκοπικά εξετάζοντας τα στοιχεία για το προσδόκιμο ζωής ασθενών με καρκίνο εν γένει. Στη παρακάτω αναφορά στο περιοδικό “A Cancer Journal for Clinicians” εξετάζονται τα στατιστικά στοιχεία για διάφορες μορφές καρκίνων μέχρι το 2016. Σε αυτή τη μελέτη λοιπόν αναφέρεται ότι από το 1991 μέχρι το 2012 ο ρυθμός θανάτων από καρκίνο έπεσε κατά 23% το οποίο μεταφράζεται σε 1.7 εκατομμύριο ζωές. [πηγή]
Συνοψίζοντας όλα τα στοιχεία που εξετάσαμε μέχρι στιγμής, οι συμβατικές αγωγές και τα θεραπευτικά σχήματα για τις διάφορες μορφές καρκίνου που υπάρχουν σήμερα είναι τα καλύτερα εργαλεία που διαθέτουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα. Οι επιπτώσεις από τις ανεπιθύμητες ενέργειες της χημειοθεραπείας είναι ένα σημαντικό μειονέκτημα που προσπαθούμε να βελτιώσουμε ενεργά καθώς υπάρχουν χιλιάδες εργαστήρια ανά το κόσμο τα οποία εξετάζουν νέες, πιο αποτελεσματικές και λιγότερο επώδυνες αντικαρκινικές αγωγές συνεχώς. Ωστόσο η επιστήμη δε λειτουργεί με βάση το χρονοδιάγραμμα που έχει ο καθένας μας στο μυαλό του. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί επένδυση χρόνου προσπάθειας και σοβαρής προσοχής ιδιαίτερα σε τομείς όπως η ιατρική. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν οι ερευνητικές προσπάθειες που εστιάζουν στη βελτίωση και ενίσχυση των αμυντικών μηχανισμών του οργανισμού μας είναι μια πολύ ελπιδοφόρα προοπτική στην οποία έχουν επενδυθεί σημαντικά ποσά για έρευνα και ανάπτυξη αποτελεσματικών φαρμάκων.
Ωστόσο αφορισμοί όπως ο παρακάτω είναι κατ’ ελάχιστο αστείοι:
Oι παρενέργειες είναι πολλές και οι ερευνητές αναζητούν τρόπους για να τις μειώσουν. Το έργο του Allison και του Honjo έφερε επανάσταση στη θεραπεία του καρκίνου και αλλάζει θεμελιωδώς τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται ο καρκίνος.
Διατήρηση της υγείας και ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος με φυσικούς τρόπους. Να προτιμάτε τη φυσική διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος και όχι τη χημική.
Από αυτό το τελείωμα στο άρθρο της κυρίας Κριαρά μπορούμε να βγάλουμε δυο συμπεράσματα. Πρώτον ότι χρησιμοποιεί την ιδιότητα της ως γιατρός για να προάγει μια ψευδοεπιστημονική ιδεολογία με μηδενική τεκμηρίωση σύμφωνα με την οποία η συμβατική ιατρική και οι “χημικές παρεμβάσεις” είναι επιζήμιες για τον οργανισμό μας. Δεύτερο συμπέρασμα, και ίσως πιο σημαντικό, είναι ότι η κυρία Κριαρά, αν δεν προσποιείται, δεν κατανοεί βασικές αρχές των θετικών επιστημών. Οι αγωγές που αναπτύχθηκαν βάσει των παρατηρήσεων που έκαναν οι δυο Νομπελίστες που εξετάζουμε είναι συνθετικές χημικές ενώσεις οι οποίες τροποποιούν τη “φυσική” λειτουργία του οργανισμού. Οι ουσίες CTLA-4 και PD-1 είναι φυσικές εξελίξεις του συστήματος λειτουργίας του οργανισμού μας. Αυτή η “φυσική” εξέλιξη λοιπόν μας καθιστά πιο ευάλωτους απέναντι στα καρκινικά κύτταρα και αυτή την αδυναμία προσπαθούμε να διορθώσουμε τροποποιώντας το μηχανισμό προς όφελος μας.
